Rozumiem, że Pani Hanna jest u schyłku swoich rządów i koniecznie chciała zostać zapamiętana, jako bezwzględna Pani Prezydent, ale czegoś tu nie rozumiem. Obrońcy Konstytucji, ubierający koszulki i skandujący słowo KONSTYTUCJA w każdej możliwej sytuacji nie stoją na straży jej przestrzegania, czy może nie znają art. 57 ustawy, który brzmi: „Każdemu zapewnia się wolność organizowania pokojowych zgromadzeń i uczestniczenia w nich”? Czytaj dalej
Sejm znowu stał się twierdzą. W żadnym kraju nie spotkałem się z podobną sytuacją, kiedy to co miesiąc pod Sejmem gromadzą się stale ci sami, etatowi protestujący, skrzyknięci na dzień przed, dowiadujący się dopiero na miejscu o co dziś „walczą”. Czytaj dalej
Kolejny Kongres Kobiet już za nami. Czy wniósł coś nowego do naszych światopoglądów?
Mogliśmy usłyszeć m.in. że nasz kraj jest zapijaczonym facetem z depresją, a migracja jest wynikiem zmian klimatycznych. Oceńcie Państwo sami, co wniosło to do Waszego życia…
Podczas dwudniowego kongresu mogliśmy zobaczyć twarze kobiet związane z rządową opozycją oraz feminizmem, ściśle jednak nierozerwalnym z totalną opozycją. Kamila Gasiuk-Pihowicz, Katarzyna Lubnauer, Joanna Szmitd z towarzyszem Ryszardem Petru, Iwona Hartwich to tylko nieliczni walczący jak lwy o godność i prawa kobiet. Nasuwa mi się tylko jedno pytanie: O jakie prawa i o jaką godność? No i jakim prawem?
Jakim prawem grupa kobiet głosi postulaty, które są przez większość kobiet odrzucane? Udawanie, że reprezentuje się wszystkie polskie kobiety, mówiąc jednym głosem to niewątpliwie wielka pomyłka i nie lada tupet. Panie uczestniczące w kongresie to z całym szacunkiem furiatki nie mające nic wspólnego z walką o jakiekolwiek prawa kobiet, ukrywające się pod maską troskliwych strażniczek kobiecości. Jak jednak można nie zauważyć, że większość kobiet ma na szczęście zgoła inne poglądy?
Kongres, kongresem, kiedy Panie nie manifestują muszą gdzieś wylewać swoją czarę goryczy. Cieszy mnie jednak, że Polki są coraz bardziej świadome i w większości odróżniają propagandę od prawdy. Pamiętajcie Drogie Panie, to kobiecość jest dziś w cenie, nie nowoczesny feminizm, który sam do końca nie wie czym jest, a kto go tworzy dobrze wiemy.
Niespełna tydzień temu wróciłem z Chicago, najliczniejszego polonijnego miasta
na świecie i muszę przyznać, że zdążyłem poczuć polskiego ducha już pierwszego dnia pobytu na amerykańskiej ziemi . Trochę obawiałem się zarówno bariery językowej, licznych różnic światopoglądowych, jak i samego lotu samolotem, gdyż był to mój pierwszy raz 🙂
Obawy jednak okazały się zupełnie bezpodstawne. Samo Chicago bardzo przypomina
mi Warszawę, nie biorąc pod uwagę oczywiście powierzchni, a mieszkańcy
są przesympatyczni. Daje się to odczuć praktycznie na każdym kroku. Podczas niezliczonych spotkań udało mi się poznać ok. 2 tysięcy naszych rodaków, z wieloma
z nich rozmawiałem, a także się zaprzyjaźniłem. Każdy bez wyjątku okazał mi wiele serdeczności i otwartości, której nam Polakom, mieszkającym w Ojczyźnie niestety brakuje. Warto dodać, że są to ludzie niezwykle aktywni zarówno społecznie, jak
i gospodarczo.
Piękne jest to, że dostawałem wiele pytań o Polskę, o sytuację polityczną, ekonomiczną, oraz o to czy faktycznie jest tak, jak piszą gazety? Jak usłyszałem: „Mimo, że żyjemy
z dala od ukochanej Ojczyzny, to tak naprawdę sercem jesteśmy ciągle blisko niej”.
I te słowa znajdują potwierdzenie. Polacy z wietrznego miasta są niezwykłymi patriotami, którzy przekazują wartości religijne oraz patriotyczne następnym pokoleniom. To niesamowicie pokrzepiające.
W tajemnicy powiem tylko, że na pewno jeszcze wrócę to tego niezwykłego miejsca.
Czy będziemy pamiętali, czy zapomnimy nim znicze się wypalą?
Piękny i chlubny to dzień 11 listopada, szkoda że dla niewielu Polaków, którzy uczcili jakimkolwiek małym gestem dzisiejsze święto. Nie chcę myśleć o tych, dla których był to tylko jeden z dni wolnych o nieistotnym znaczeniu. Z jednej strony napawają optymizmem wywieszone flagi, kotyliony na klapach, uczestnictwo w obchodach rocznicy, tylko… Dlaczego na tak małą skalę? Jeśli potrafimy obnosić się tak małymi rzeczami, to dlaczego by właśnie nie wolnością naszej wspaniałej Ojczyzny?
Bądźmy dumni, Polacy i nie pozwólmy zapomnieć.
Mnóstwo kolorowych zniczy, tłumy ludzi na cmentarzu mimo późnej pory i przenikliwego zimna, dziwne uczucie towarzyszące podczas spaceru między grobami, co roku tą samą trasą, uwagi typu: „przesuń ten znicz w prawo”, „ale zimno” czy licytacje, kto kupił najtańsze chryzantemy. Prawie każdy z nas ma takie skojarzenia ze Świętem Wszystkich Świętych. No właśnie… Wszystkich Świętych, którzy patrząc na nas myślą, jacy jesteśmy mali, biedni, smutni i tak bardzo „polscy”.
Mimo, że jesteśmy tylko ludźmi i takie zachowania można jakoś wytłumaczyć, o tyle nie powinniśmy im ulegać i tracić z oczu istoty nie tylko takich dni jak dziś, a przede wszystkim ich nie spłycać. Jako Duszek nie będę już wspominał o Halloween, powiem tylko, że nie świętuję i to wcale nie ze względu na ogrom pracy 🙂
Co prawda podróżując polską koleją można stracić zarówno anielską cierpliwość, jak i znacznie obniżyć standardy poczucia komfortu, ale za to można odzyskać wiarę w ludzi i otrzymać zupełnie nieświadomie i za darmo dobry humor na cały dzień.
Mimo opóźnień i wątpliwych warunków panujących w polskich pociągach lubię podróżować koleją. Lubię te przypadkowe spotkania, miłe, jak i te mniej miłe pogawędki, typowo wschodniopolskie narzekania, konieczność tłumaczenia się z wysokich cen masła czy byt niskich emerytur.
Dziś jednak poczułem dumę, a nawet pewnego rodzaju wzruszenie, kiedy to usłyszałem w przedziale rozmowę kilkuletniego chłopca ze swoim dziadkiem na temat II wojny światowej. Wiedzą, jaką posiadał ten młody człowiek nie powstydziłby się magister historii. Pomyślałem… jak to dobrze, że są tacy dziadkowie, kształtujące młode pokolenie. Jednocześnie jednak zdałem sobie sprawę, że to właśnie pokolenie jest już jednym z ostatnich, które mogą usłyszeć o naszej historii z ust tych, którzy jej doświadczyli. Cóż więc nam pozostaje? Słuchać uważnie, przekazywać i nigdy nie zapomnieć.
Oczywiście, zgadzam się z tym, że lekarze powinni być hojniej wynagradzani za swoją pracę, ale to samo dotyczy także innych grup zawodowych – chociażby ratowników medycznych, których praca niewiele różni się od tej lekarzy, jednak bądźmy rozsądni…
Skąd w młodych lekarzach tyle roszczeń? Lekarze rezydenci to osoby, które dopiero ukończyły studia, a już przedstawili ministerstwu zdrowia szereg postulatów, wśród których domagają się nie tylko poprawy sytuacji w służbie zdrowia, ale także radykalnego wzrostu własnych zarobków. Życzą sobie pensji w wysokości dwukrotności średniej krajowej. 9 tysięcy miesięcznie dla lekarza bez doświadczenia – czy to nie lekka przesada? Bo któż z nas świeżo po studiach, bez odpowiedniego warsztatu (nie umniejszam uczelniom medycznym w przygotowaniu studentów do wykonywania zawodu) mógł się pochwalić taką pensją?
Ciekawa jest także kwestia, iż za protestem stoi świeżo upieczony doktor, który posiada za to całkiem niezłe doświadczenie w protestowaniu. Tak, niezawisłości sądów też bronił. To się nazywa wszechstronność.
Deszczowy dzień, jak tu obyć się bez parasoli? Czarna czy kolorowa, kto by zwracał uwagę? – Media, no tak. Ja biorę zwykle tę pierwszą z brzegu lub działającą. Dzisiaj trzeba było tę decyzję przemyśleć dwa razy, co by nie zostać wziętym za kogoś z przeciwnej strony barykady.
U nas na wschodzie, nie tak znowu dalekim żadnych marszo-protestów nie było. Kobiety nie manifestowały swego niezadowolenia z „działań Rządu” – tak nazywają to oficjalnie. Nie czują się zatem ograniczane czy pozbawiane swoich praw. To całkiem budujące.
Ciekawe czy w tłumie protestujących feministek, wypowiadających się w imieniu wszystkich kobiet, chociaż jedna wie na jakim etapie jest ustawa antyaborcyjna i przeciwko czemu tak naprawdę dziś wyszła na ulicę? Pewnie twitter i instagram jej kazał #takamoda
Dawno nikt nic nie słyszał o bezrobociu, nawet u nas na wschodzie… Gospodarka niby się rozwija, ale narzekajmy na Rząd dalej, bo przecież nic nie robi, tak jest całkiem wygodnie i po polsku. Orban wcale nie jest naszym sojusznikiem, tylko równie czarną owcą, jak i Polska w zjednoczonej Europie.
Zastanawiam się, co mogłoby usatysfakcjonować dzisiejszego Polaka, bo skoro nie rozwój przemysłu, wzrost płacy, obrót gospodarczy, ani sukcesy w polityce zagranicznej, to co? Puenta przyszła mi do głowy jednoznaczna – Nieważne jakbyś się starał polityku i tak robisz za mało. W końcu to Polska, ale i tak ją kocham.
Duch-Wschodu 